Mouna gaat het in haar nieuwe voorstelling Waanzien hebben over kijken, zien en gezien worden, door een bril kijken, begluren, wegkijken en in de gaten houden. We zien elkaar misschien nog wel, maar we kijken vaak niet verder dan onze neus lang is. En als we niet meteen snappen wat we zien, kijken we alsof we water zien branden. We zetten onze oogkleppen op. Kijken elkaar met de nek aan. En vergroten zo onze blinde vlek.

Of we kijken elkaar juist op de vingers, houden een oogje in het zeil. Omdat we door een gekleurde bril kijken. Tot we uiteindelijk groen- en geel zien. Omdat we elkaar het licht in de ogen niet gunnen. En dan raken we even zo verblind, dat we dingen zien die er helemaal niet zijn.

Mouna laat zien dat al dat kijken kan leiden tot hilarische misverstanden. Maar ook dat we misschien te vaak wegkijken en elkaar daardoor uit het oog verliezen. Ze pleit ervoor elkaar liefdevol in de gaten te houden. Want je weet: uit het oog, uit het hart.

Waanzien ontroert, maakt je aan het lachen en bovenal… verbindt.

Waanzien is de derde solovoorstelling van Mouna Laroussi: Vrouw. Moeder. Echtgenote. Ondernemer. Én iemand met een bi-culturele achtergrond. Mouna moet in het dagelijks leven door heel wat brillen kijken. In Waanzien nemen Mouna met haar alterego Fatima en een bont gezelschap aan karakters verschillende onderwerpen als het vluchtelingendebat, opvoeding, migratie, integratie, discriminatie en emancipatie eens goed onder de loep. Dit alles in een multidisciplinaire vorm met dans, beweging en theater.